De zomer houden we weer stiltewandelingen. Deze week mocht ik er twee meemaken: één vanuit Nes op zondagavond, en één vanuit Hollum op maandagmorgen. Allebei anders, maar eender in stilte, ruimte voor eigen gedachten, ruimte voor het eiland en voor God.
Vanuit Nes
In Nes verzamelden we bij De Vermaning met een aantal mensen die op de stiltewandeling waren afgekomen. We maakten kennis met elkaar. Gertie vertelde ons wat de bedoeling was. Ze had een mooie tekst uit een psalm gekozen over God die als een kunstenaar ons leven inkleurt. Wij moeten proberen te volgen. En zo leidde ze ons door een heel diverse natuur rondom Nes. We liepen over paden, maar vooral langs ongebaande paden. We struinden door riet, door het bos, heuvels op, door bossen en over velden. Schitterend, en heerlijk stil. Om even op adem te komen en te zien hoe mooi het is als je volgt. Normaal gesproken weet ik nog wel waar we vandaan komen, maar door alle richtingen en alternatieve paadjes was ik mijn richtingsgevoel kwijt. Gertie niet. Ze hield de zon in de gaten, de wolken en ging ons voor zoals haar werd ingegeven. We spraken het laatste stuk nog even na. We hadden het allemaal als heel open en inspirerend ervaren. Ik mocht daarna terugfietsen naar Hollum met de ondergaande zon voor me. Het was goed.
Vanuit Hollum
In Hollum ontvingen we bij De Plaats een groep van acht mensen, Nederlands- en Duitstalig. We maakten kennis met elkaar, waarna we naar de Magnuskerk gingen. Daar waren twee violisten aan het oefenen. Ook hier was de stiltewandeling weer een moment om te zien wat er op je afkomt als je je eraan overgeeft. Deze twee muzikanten vroegen we of ze voor ons de stilte wilden inleidden, en dat deden ze. We staken de paaskaars aan en lazen een liedtekst: ‘Rust nu mijn zie. Laat ze maar reoepen, dringen om ruimte die God toebehoort. […] Rust nu mijn ziel. Weet je geborgen, durf te geloven, hoor: God heeft je lief.’ (lied 932). Nynke leidde ons daarna naar het strand, waar we in stilte naartoe liepen. In de stilte konden we horen, zien, voelen en proefen wat er allemaal om ons heen te beleven is. Wat heeft de stilte ons te zeggen. Op het strand kregen we een bijbeltekst mee: ‘Ik laat jullie vrede na, mijn vrede geef Ik julie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet.’ (Johannes 14: 27). Met die tekst liepen we in stilte over het strand, door de duinen en het bos. Daarna konden we op weg naar De Plaats met elkaar napraten. In De Plaats stond soep en brood op ons te wachten: Mosterdsoep! Het was een heerlijke afsluiting van een fijne ochtend.
Meer stiltewandelingen
Ook eens een stiltewandeling meemaken? Kijk op deplaats-ameland.nl/stiltewandelingen voor de tijden en plaatsen.
